روزگاری شهر ما ویران نبود /

      دین فروشی اینقدر ارزان نبود /

            نغمه مطرب دوای جان نبود /

              هیچ صوتی بهتر از قرآن نبود /

                 دختران را بی حجابی ننگ بود /

                      رنگ چادر بهتر از هر رنگ بود /

                                مرجعیت مظهر تکریم بود /

                                  حکم او را عالمی تسلیم بود / 

    اینک اما ...

                  پشت پا بر دین زدن آزادگی است /

                        حرف حق گفتن عقب افتادگی است /

                                      آخر ای پرده نشین فاطمه (س)/

                                          کی رسی بر بر داد دین فاطمه (س) /

                       اللهم عجل لولیک الفرج 

دوستی می گفت عید غدیر رو که رد کردی، یواش یواش پیرهن مشکیت رو آماده کن که دیگه محرم آمدنی شده ...
دیگه سیاهی های حسینیه قلبت رو آمده کن که باید زیر سایه کتیبه ها بشن عذا دار حسین ...
دیگه باید به سینت بگی مهر همه بیرون! که حسینیه قلبم می خواهد صاحب اصلیش را مهمانداری کند  ...
آری؛ این صدای تپش قلبم نیست / درحسینهء دل سینه زنی ست ...
اندکی دیگر صدای زنگ قافله ای در صحرای نینوا خواهد پیچید ...
اندکی دیگر کسی خواهد گفت اعذوا بالله من الکرب و بلا ...
اندکی دیگر سه ساله ای ندای من الذی ایتمنی سر خواهد داد ...
اندکی دیگر ...
اندکی دیگر ...
اندکی دیگر ...

از داغ حسین (ع) اشک نم نم داریم
در خانه سینه تا ابد غم داریم
پیراهن و شال مشکی آماده کنید
ده روز دگر تا به محرم داریم

*****
دختری از کوفیان در انتظار گوشواره
این طرف خون می چکد از گوش های یک سه ساله
آن طرف مِی می خورند از شادی نا مردمیشان
این طرف ساقی لشکر در میان آب تشنه
آن طرف در خیمه ها اندر هوای بزم و شادی
این طرف اندر بیابان عرق سوز و آه  و ناله
آن طرف در خیمه ها گل کرده بحث تیر و خنجر
این طرف اندر کنار گاهواره مادری گریان و خسته
می کشند فریاد تکبیر آن طرف این قوم کافر
می کشد از خیمه های شاه دین آتش زبانه
در میان دود و آتش در میان خاک صحرا
بوته های یاس گلگون در میان تازیانه
می رسد هر جا ندای عمه جان دریاب ما را
مانده زینب یکه و تنها میان باغ لاله
آتش دامان طفلی شعله ور می گشت اما
بی مهابا آمد آن کوفی زد او را بی بهانه
کوفیان با نام حیدر دشمنی دارند، مردم
در میان کوفیان مانده، "علی" با دست بسته

هو القهار

پاهایت را روی هم انداختی، پپسی ات را بردی نزدیک دهانت و با پوزخند گفتی "ما رو چه به فلسطین؟"
زبان سرم خاموش بود و چشم دلم اشک میریخت.
اشک هایم را بر زبان آوردم و حدیث معصوم را که فرمود: هرگاه بانگ مسلمانی را بشنوی که فریاد برآورده "آی مسلمانها! به فریادم برسید" و به یاریش نشتابی، مسلمان نیستی.
با بی خیالی شانه ای بالا انداختی، جرعه ای دیگر نوشیدی و گفتی: فلسطینی ها که شیعه نیستند!
از غارت گری شان برایت گفتم. فروش زمین های شصت سال پیش فلسطین را به رخم کشیدی.
"از نیل تا فرات" صهیونیست ها را برایت ترجمه کردم. سری به افسوس تکان دادی و متهمم کردی به "توهم توطئه"!
تصاویر فاجعه غزه را نشانت دادم. مات ماندی... پپسی از دستت افتاد... دهانت طعم خون کودک غزه را گرفته بود!

مرحوم آیت الله میرزا احمد مجتهدی، این روایت را نقل کردند: روزی فردی آمد خدمت امام معصوم و به ایشان عرض کرد: اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟ امام در پاسخ به وی فرمودند: خداوند به او یک بیماری عطا می نماید تا سختی های آن بیماری کفاره ی گناهانش شود.

آن مرد دو مرتبه پرسید: اگر مریض نشد چه؟ امام مجدد فرمودند: خداوند به او همسایه ای بد می دهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، کفاره ی گناهانش شود.

آن مرد گفت: اگر همسایه ی بد نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند به او دوست بدی می هد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد، کفاره ی گناهان دوست ما باشد.

آن مرد گفت: اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه؟! امام فرمودند: خداوند همسر بدی به او می دهد تا آزار های آن همسر بد، کفاره ی گناهانش شود.

آن مرد گفت: اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه؟ امام فرمودند: خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می فرماید.