گفتم: محمد خسته شدم می خوام برم. گفت: بخوای می تونی استعفاء بدی ! تو پاسداری، هرجا باشی از اسلام دفاع می کنی. دوباره گفت: اما اگه تو بخوای بری، منم برم، پس کی می مونه؟ 
این طوری شد که هردو به جبهه اعزام شدیم.

«شهید محمد فرومندی»

کى از خاطرات خیلى جالب من، آن شب اوّلى است که امام وارد تهران شدند؛ یعنى روز دوازدهم بهمن - شب سیزدهم - شاید اطّلاع داشته باشید و لابد شنیده‌اید که امام، وقتى آمدند، به بهشت زهرا رفتند و سخنرانى کردند، بعد با هلى‌کوپتر بلند شدند و رفتند.

تا چند ساعت کسى خبر نداشت که امام کجا هستند! علّت هم این بود که هلى‌کوپتر، امام را در جایى که خلوت باشد برده بود؛ چون اگر مى‌خواسشت جایى بنشیند که جمعیت باشد، مردم مى‌ریختند و اصلاً اجازه نمى‌دادند که امام، یک جا بروند و استراحت کنند. مى‌خواستند دور امام را بگیرند.

هلى‌کوپتر در نقطه‌اى در غرب تهران رفت و نشست، بعد اتومبیلى امام را سوار کرد. همین آقاى «ناطق نورى» اتومبیلى داشتند، امام را سوار مى‌کنند - مرحوم حاج احمد آقا هم بود - امام مى‌گویند: مرا به خیابان ولى‌عصر ببرید؛ آن‌جا منزل یکى از خویشاوندان است. درست هم بلد نبودند؛ مى‌روند و سراغ به سراغ، آدرس مى‌گیرند، بالاخره پیدا مى‌کنند - منزل یکى از خویشاوندان امام - بى‌خبر، امام وارد منزل آنها مى‌شوند!

امام هنوز نماز هم نخوانده بودند - عصر بود - از صبح که ایشان آمدند - ساعت حدود نه و خرده‌اى - و به بهشت زهرا رفتند تا عصر، نه ناهار خورده بودند، نه نماز خوانده بودند، نه اندکى استراحت کرده بودند! آن‌جا مى‌روند که نمازى بخوانند و استراحتى بکنند. دیگر تماس با کسى نمى‌گیرند؛ یعنى آن‌جا که مى‌روند، با کسى تماس نمى‌گیرند. حالا کسانى که در این ستادهاى عملیاتى نشسته بودند - ماها بودیم که نشسته بودیم - چقدر نگران مى‌شوند! این دیگر بماند. چند ساعت، هیچ کس از امام خبر نداشت؛ تا بعد بالاخره خبر دادند که بله، امام در منزل فلانى هستند و خودشان مى‌آیند، کسى دنبالشان نرود!

من در مدرسه رفاه بودم که مرکز عملیاتِ مربوط به استقبال از امام بود - همین دبستان دخترانه رفاه که در خیابان ایران است که شاید شما آشنا باشید و بدانید - آن‌جا در یک قسمت، کارهایى را که من عهده‌دار بودم، انجام مى‌گرفت؛ دو، سه تا اتاق بود. ما یک روزنامه روزانه منتشر مى‌کردیم. در همان روزهاى انتظار امام، سه، چهار شماره روزنامه منتشر کردیم. عدّه‌اى آن‌جا بودیم که کارهاى مربوط به خودمان را انجام مى‌دادیم. ادامه مطلب...

دراین روز، سقوط نظام 2500 ساله استبداد و پایان شب سیاه ستم تحقق یافت و نغمه دل انگیز «در بهار آزادی، جای شهدا خالی» همه جا طنین انداز شد. «در این روز، امام امت، شرنگ مرگ به کام شاهان ریخت، سلطه را به قبرستان سلطنت سپرد و کنگره های قصر استکبار را ویران کرد. در این روز، نفس های سبز بهاری در تنمان جاری شد. «22 بهمن، ستم نابود شد، پلیدی رفت و تباهی و سیاهی رخت بر بست. در 22 بهمن، شادی و سرور به خانه ها آمد، استقلال نصیب ما شد، و نور جمهوری اسلامی دمید. در 22 بهمن، باغچه هامان گل داد، دلهامان شادمان شد و مردم ما جشن پیروزی بر پا کردند. دراین روز، ما به همه خیرها، امیدها و خوبی ها نایل شدیم. این جشن بی بدیل بر همگان خجسته باد.

 دیو چو بیرون رود فرشته درآید

 در خرابات مغان نور خدا می بینم                       این عجب بین که چه نوری  زکجا میبینم

جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو               خانه می بینی و من خانه خدا می بینم

 کار می کنیم ، پول در می آوریم ، زندگی مان را می چرخانیم و  زن و بچه مان را سیر میکنیم ! چمعه ها می مانیم کنار بچه ها و شاید از شهر بیرون برویم و دوری بزنیم ، خوشحال و خندان از اینکه اوضاع بدک نیست . بعضی وقتهاهم ، طوری که کسی متوجه نشود بادی به غبغب می اندازیم و از این که اینقدر مرد خوب و خانواده دوست و فعالی هستیم و از این که قدر  خوبیم که داریم کار می کنیم ، به خود می بالیم ! این را هم یاد گرفته ایم که بگوییم الهی شکرت ! و زبان مان را هرازگاهی در دهان مبارک بچرخانیم و خدا را شکر کنیم . اما بالاخره دست خودمون درد نکند که کار میکنیم ! مثل این که واقعاً باورمان شده که زندگی مان با تلاش خودمان بر وفق مراد می گردد ، به این هم کار نداریم و اصلا نمی پرسیم که از صدقه سر چه کسی داریم روزی می خوریم ؟ اصلا شاید به ذهن مان هم خطور نکرده باشد که خدا همین جوری ، مستقیم و بی  واسطه  به ما روزی نمی دهد و انی وسط یکی هست که خدا به خاطر گل وجود  او دارد به دستان  مبارک او، روزی مان را می رساند و گره از کارهایمان باز می کند . اصلا توجه نمی کنیم که باید از او هم تشکر کرد و باید او را راضی و خشنود نگه داشت و نمکدان شکنی نکرد ! ما کار خودمان را می کنیم و کاری به او نداریم ، دقیقا مثل آدمهای ناسپاس !

  حجت خدا ، دست دهنده خدا در عالم و چشم و گوش او و واسطه همه فیض ها و خوبی هاست و هیچ خیری به زمین نازل نمی شود مگر  به دست با برکت او ...شاید باید کمی بیشتر وقت بگذاریم ، شاید یک لحظه ، شاید یک روز ... شاید این وقت گذاشتن به یادمان بیاورد که آنچنان هم که تا امروز فکر میکردیم بی صاحب نیستیم .... آنچنان هم بی واسطه به ما رحمتهای الهی نمی رسد ... بی انصافی است اگر این یک لحظه تفکر را نیز از دست بدهیم .... شاید خدا خواست و ماهم یکی شدیم از همه عالم که برای ظهور حضرتش تلاشی می کند و آنگاه است که بر روی قله رستگاری خواهیم ایستاد .... تا دیر نشده باید دست به کار شد .... ما که اصلا دوست نداریم برچسب ناسپاسی بر روی مان باشد .... لا اقل یکبار از خودمان بپرسیم : از مهدی چه خبر ....؟!